🖋️ अभिजीत राणे लिहितात
- dhadakkamgarunion0
- Sep 14
- 3 min read
🖋️ अभिजीत राणे लिहितात
बेंगळुरू मेट्रोच्या शिवाजीनगर स्थानकाचे नाव बदलून “सेंट मेरी” करण्याची शाब्दिक “हमखास” घोषणा काँग्रेस सरकारकडून झाली आणि वाद उसळला. स्वतः मुख्यमंत्र्यांनी जत्रेच्या व्यासपीठावर केंद्राला शिफारस करणार असल्याचे सांगितले—हा फक्त नामांतराचा प्रस्ताव असला तरी त्यातील प्रतीकांला राजकीय अर्थ असतो. महाराष्ट्राचे मुख्यमंत्री देवेंद्र फडणवीस यांनी याला छत्रपती शिवाजी महाराजांचा अपमान म्हटले आहे. कन्नड समाजातील अनेक मागण्यांतही स्थानकाला धर्मनिरपेक्ष/स्थानिक संस्कृतीशी सुसंगत नाव द्यावे, अशीच भूमिका दिसते. काँग्रेस शिवाजी महाराजांचा गौरव मुखोद्गत करते; पण व्यवहारात उलट वर्तन का? सार्वजनिक संपत्तीची नावे एकात्म सांस्कृतिक स्मृती जपणारी असावीत, विभाजनकारी नव्हे. हा विषय फक्त कर्नाटकाचा नाही; शिवरायांचा सन्मान पॅन-इंडियन वारशाचा प्रश्न आहे. तातडीची अपेक्षा एकच—राजकीय आवेशाऐवजी हितधारकांचा पारदर्शक सल्लामसलतप्रक्रिया आणि सन्मान्य तोडगा. नावे बदलून समाज बदलत नाही; परंपरेचा मान राखून भविष्य घडते.
🔽
🖋️ अभिजीत राणे लिहितात
अमेठी–रायबरेली: दशके गेली, विकास कुठे? २००४ ते २०२४—राहुल गांधी पाचवेळा लोकसभेत; अमेठी (२००४, २००९, २०१४), वायनाड (२०१९) आणि आता रायबरेली (२०२४). याआधी रायबरेलीत सोनिया गांधी सलग २००४–२०१९, म्हणजे दोन दशके प्रतिनिधित्व. कागदावर ही सततची जिंकणारी परंपरा; जमिनीवर मात्र शिक्षण, आरोग्य, रोजगार, औद्योगीकरण यांचा ठसा शोधावा लागतो. रायबरेलीतील आईटीआय ही केंद्रातील सार्वजनिक कंपनीची प्राचीन युनिट—स्थापना १९७३—आजही तिथेच प्रामुख्याने जीपीओएन उपकरणे, ऑप्टिकल फायबर, एचडीपीई पाइप्स; परंतु या दोन मतदारसंघांना “धोरणात्मक उद्योग-उन्नतीचे नवे केंद्र” बनविण्याचा दूरदर्शी आराखडा डोळ्यासमोर दिसत नाही. निवडणूक जिंकणे आणि लोकजीवन उंचावणे यात फरक असतो; पहिल्यात ते यशस्वी, दुसऱ्यात अपयशी. दशकानुदशके राजकीय गुंफण राखूनही जर प्राथमिक मानवी विकास निर्देशांक आणि मोठी गुंतवणूक दिसत नसेल, तर नुसती भाषणबाजी पुरावा ठरत नाही. रोकडा पुरावा म्हणजे शाळा, दवाखाने, उद्योग—आणि ते येथे अजूनही प्रतीक्षेत.
🔽
🖋️ अभिजीत राणे लिहितात
एका उपसरपंचाने उन्मत्त उधळपट्टी केली, कुटुंबाची जबाबदारी टाकून दिली आणि अखेरीस पलायनाची निवड केली; त्यानंतर सोशल मीडियाने नर्तिकेलाच खलनायिका ठरवले. हा न्याय नाही, ही सोपी युक्ती आहे—पुरुषाची चूक झाकण्यासाठी स्त्रीला चिरडण्याची. जेव्हा तो अधिकार, पैसा आणि अहंकाराचा मद्यप्राशन करत होता, तेव्हा समाजाची परवानगी मागितली का? घरच्यांचा विचार केला का? आणि जिच्यावर आज शिव्या वर्षत आहेत ती स्त्रीही अनेकदा गरज, परिस्थिति आणि असमान संधींच्या जाळ्यात जगत असते. तसेच, जर उधळलेल्या पैशांनी स्त्रिया करोडपती होत असतील, तर मग अशा प्रत्येक कथेत गरीबी का टिकून आहे? दोष देण्याचा उद्देश उत्तरदायित्व टाळणे नसावा. प्रश्न नर्तिकेचा नव्हे, तर सार्वजनिक प्रतिनिधीच्या संस्कारांचा, आत्मसंयमाचा आणि कुटुंबाप्रती कर्तव्यभावाचा आहे. समाजाचा पुरुषार्थ एखाद्या स्त्रीला ठेचून सिद्ध होत नाही; तो स्वतःच्या लालसेवर नियंत्रण ठेवण्यात, कुटुंब आणि समाजाशी प्रामाणिक राहण्यात सिद्ध होतो.
🔽
🖋️ अभिजीत राणे लिहितात
महायुतीत आल्यापासून राष्ट्रवादी काँग्रेसचा आवाज प्रखर झाला; परंतु आशय कुमकुवत—विकासाच्या बातम्यांचा अभाव, तर खून-मारामाऱ्या, अधिकाऱ्यांना धमक्या आणि सोशल मीडियावर कार्यकर्त्यांकडून अश्लाघ्य शिव्यांचा उच्छाद हीच रोजची नोंद. बारामतीच्या पलीकडे विकास दिसत नाही; राज्यदृष्टी, धोरणात्मक स्पष्टता आणि नैतिक अधिष्ठान यांचे पाऊलखूण विरळ. सामाजिक प्रश्नांवर भूमिका घेण्याची राजकीय शिष्टता आढळत नाही; मात्र राज्याच्या आर्थिक नाड्या मुठीत ठेवण्याची हाव निर्विवाद. सत्ता या पक्षासाठी साधन नव्हे, तर ऑक्सिजन आहे—ज्यावरून क्षणभराचा तुटवडा झाला तरी विचारसरणीचा देहच ढासळतो. लोकशाहीत सत्ता ही जबाबदारीची प्रतिज्ञा असते; इथे ती सत्तासौद्यातील चिल्लर झाली आहे. महाराष्ट्राला आज दिखाऊ घोषणांचा नव्हे, तर पारदर्शक कारभार, शिस्तबद्ध प्रशासन आणि मोजता येईल असा परिणाम हवे आहेत. दर्प, धाक आणि जिरवाजीरवीने राज्य चालत नाही; अखेरीस हिशेब कामगिरीचाच लागतो—विकासाचा, नीतिमत्तेचा आणि जनहितासाठी घेतलेल्या ठोस निर्णयांचा.
🔽
🖋️ अभिजीत राणे लिहितात
हिंदुभूषणाचा गौरव: महेश लांडगे यांच्या संकल्पाचे शिल्प ! मोशी, पिंपरी-चिंचवड येथे उभे राहणारे ‘‘स्टॅच्यू ऑफ हिंदुभूषण’’ हे केवळ शिल्प नाही; ते धर्मवीर छत्रपती संभाजी महाराजांच्या अदम्य तेजाचा, आणि आपली सांस्कृतिक आत्मस्मृती जागवणाऱ्या नेतृत्वाचा शिलालेख आहे. भोसरीचे आमदार महेश लांडगे यांनी हे कार्य “जीवनातील सर्वोच्च इतिकर्तव्य” मानून स्वयंस्फूर्तीने उचलले, हीच त्यांची राजधर्मनिष्ठा. शंभू सृष्टीचे काम युद्धपातळीवर सुरू असताना सल्लागार गौतम चिंतामणी आणि मैथिली कुलकर्णी यांच्यासोबतचा विचारमंथनाचा शिस्तबद्ध धागा दिसतो. 14 सप्टेंबरला ढोल-ताशांचा गगनभेदी निनाद, 2 ऑक्टोबरला शस्त्रपूजन आणि पुढे राष्ट्रार्पण—ही अनुशासित पायरी-पायरी केवळ भावनांचा नव्हे तर व्यवस्थापनाचा विजय आहे. या स्मारकातून प्रदेशाला पर्यटन, उद्योजकता आणि युवा रोजगाराचे नवे क्षितिज मिळेल. “जगाला हेवा वाटावा” असा रुबाब प्रत्यक्षात आणण्याचे सामर्थ्य महेश लांडगे यांनी दाखवले आहे. हिंदुभूषण स्मारक ट्रस्टची ही धडाडी, अखेर महाराष्ट्राच्या अभिमानाचा भव्य मानबिंदू ठरेल.
🔽
#Politics #Governance #Development #Leadership #Accountability #Culture #Heritage #Society #Responsibility #India
Comments