🖋️ अभिजीत राणे लिहितात
- dhadakkamgarunion0
- Oct 15
- 3 min read
🖋️ अभिजीत राणे लिहितात
निलेश घायवळ वादाच्या पार्श्वभूमीवर रोहित पवारांनी भाजपवर केलेले आरोप म्हणजे राजकारणातील जुने ‘राज’ पुन्हा उजेडात येण्याचा इशारा आहे. दाऊदच्या गुंडांना विमानात कोणी नेले, हे विचारायची हिंमत भाजपच्या मूळ नेत्यांमध्ये आहे का, हा प्रश्न केवळ आरोप नाही—तो एक आव्हान आहे. जे आज पवारांविरोधात बिनधास्त बोलतात, तेच कालपरवापर्यंत इतर पक्षांत होते. २०१४–२०१८ मधील गुप्त बैठका आणि आजचे मौन यामधून भाजपच्या अंतर्गत विसंगती स्पष्ट होते. शरद पवार यांना पुन्हा जवळ करण्याचे प्रयत्न म्हणजेच त्या गुप्त ‘राज’चे सावट. आणि म्हणूनच, गाण्याची ओळ आठवते—“राज खुलने का तुम पहले जरा अंजाम सोच लो…” कारण इशारे समजले, तर राज उघड करायची गरजच उरत नाही. राजकारणात इशारेच खरे, शब्द तर फक्त मुखवटे असतात.
🔽
🖋️ अभिजीत राणे लिहितात
अफगाणिस्तान-पाकिस्तान संघर्षाच्या पार्श्वभूमीवर भारताने प्रत्यक्ष युद्ध न करता सामरिक बुद्धिमत्तेची अप्रत्यक्ष पण प्रभावी चाल खेळली. काश्मीरच्या आकाशात लढाऊ विमानांची गस्त वाढवून भारताने पाकिस्तानला स्पष्ट इशारा दिला—"आकाश आमचं आहे!" एस-400 प्रणाली हाय अलर्टवर असल्यामुळे पाकिस्तानच्या विमाने आकाशात दिसेनाशी झाली आहेत. ही कृती केवळ अफगाणिस्तानला मदत करणारी नाही, तर बागराम एअर बेससाठी भारताची क्षमता आणि दावा अधोरेखित करणारी आहे. भारताची ही रणनीती आशियाई भू-राजकारणात शांतता राखण्यासाठी निर्णायक ठरते. युद्ध न करता शत्रूला नियंत्रणात ठेवण्याचा हा आदर्श नमुना आहे—जिथे ताकद दाखवायची असते, पण वापरायची नसते. ही चाल म्हणजे सामरिक संयम आणि रणनीतिक प्रभुत्व यांचा परिपक्व संगम आहे आणि यामुळे अफगाणिस्तान आणि भारताचे संबंध अधिकच बळकट होणार आहेत.
🔽
🖋️ अभिजीत राणे लिहितात
अफगाणिस्तानचे मंत्री भारतात आले, तर लाज वाटावी असं कोणतं कारण? भारत अफगाणिस्तानशी राजनैतिक संबंध ठेवतो, मदत करतो, आणि त्यांचे प्रतिनिधी येतात हे स्वाभाविक आहे. पण जावेद अख्तर यांना जर याचीच लाज वाटत असेल, तर रझा अकादमीच्या मोर्चात मुंबईत जे घडलं त्याची लाज वाटायला हवी होती. दुसरीकडे, पॅलेस्टीनसाठी मोर्चे, मोहिमा, आर्थिक मदतीचे स्कॅनर फिरवले जातात, पण आपल्या अन्नदात्या शेतकऱ्यांसाठी मदतीचा हात मागे घेतला जातो. मंदिरांनी कोट्यवधींची मदत केली, पण काहींना त्यातही लाज वाटते. हेच ते दुहेरी मापदंड. हजारो किलोमीटर दूरच्या भूमीसाठी डोळे भरून येतात, पण आपल्या शेजाऱ्याच्या दुःखासाठी डोळे मिटतात. जावेद, पैगंबर शेख, सुभानमियाँ—या सर्वांनी आता बोलावं, पण आपल्या भूमीच्या दुःखावर. कारण भारतीय जनतेला काय समजतं, हे आता जगाला समजतंय.लाज वाटायची असेल, तर ती आपल्या दुर्लक्षाची वाटू द्या.
🔽
🖋️ अभिजीत राणे लिहितात
विपिन जोशींचं बलिदान आणि मानवतेचा मुखवटा. नेपाळचे विपिन जोशी हे हमासच्या क्रूरतेचे जिवंत उदाहरण ठरले. कृषी अभ्यासासाठी इस्त्रायलला गेलेल्या विपिनला ७ ऑक्टोबर २०२३ च्या हल्ल्यात हमासने बंधक बनवले, आणि दोन वर्षांनी त्यांचा मृतदेह सापडला. मुसलमान नसले की ‘काफिर’ ठरवून हत्या करणं ही हमासच्या दहशतवादी विचारधारेची मूलभूत रचना आहे. विपिन एकमेव हिंदू बंधक होते—त्यांची हत्या ही धार्मिक द्वेषातून झालेली निर्दय कृती होती. त्यांच्या कुटुंबाने आंतरराष्ट्रीय स्तरावर प्रयत्न केले, पण न्याय मिळाला नाही. आजही भारतात काही तथाकथित सेक्युलर नेते हमासचं समर्थन करतात, हे मानवतेच्या मुखवट्याला काळं फासणारं आहे. विपिनचं बलिदान सांगून जातं की, हमासचा शत्रू फक्त यहूदी नाही—हिंदूही आहे. आणि जे या क्रौर्याचं समर्थन करतात, तेही दोषी आहेत.दहशतवादाचा पर्दाफाश करायचा असेल, तर मानवतेच्या नावाने चालणाऱ्या ढोंगाला आरसा दाखवायलाच हवा.
🔽
🖋️ अभिजीत राणे लिहितात
गव्हाचा दाणा आणि तुर्कीचा दुटप्पीपणा. २०२२ साली भारताने तुर्कीला ५६ हजार टन गहू पाठवला, पण तुर्कीने त्यात रुबेला व्हायरस असल्याचा संशय व्यक्त करत तो परत पाठवला. आता, दोन वर्षांनी तुर्कीला पुन्हा गहू हवा आहे आणि त्यांनी भारताकडे विनंती केली आहे. पण प्रश्न असा आहे—ज्यांनी आपल्या अन्नदानात दोष शोधला, त्यांना पुन्हा मदत करावी का? तुर्कीची ही दुटप्पी भूमिका म्हणजे राजनैतिक सोयीचा मुखवटा. संकटात भारताची गरज वाटते, पण गरज संपली की शंका घेतली जाते. अशा वागणुकीला उत्तर देताना भारताने आत्मसन्मान जपावा. अन्नदान हे पुण्य असले तरी, अपमान सहन करणे हे मूर्खपण ठरते. तुर्कीला गव्हाचा एक दाणाही द्यायचा नाही, हेच भारताच्या सामर्थ्याचं आणि स्वाभिमानाचं प्रतीक ठरेल. मदत ही विश्वासावर उभी असते, संशयावर नाही.
🔽
Comments